Świat w troszeczkę innym stylu

18.08.2024r. Uparta miłość t.III r. 10 [6] Po wyjątkowo wietrznym i dżdżystym listopadzie, nastał dosyć ciepły, mokry grudzień. Mimo, że pogoda nie sprzyjała, Mirka od jakiegoś czasu chodziła do szkoły pieszo, co było nowością i zaskoczeniem dla wszystkich. Pani Pelagia obserwowała swoją przełożoną jakiś czas, aż nie wytrzymała i dała wyraz swojej irytacji: - Psa z budy nie wygonisz taka chlapa, a pani znowu pieszo?!Buty przemoczone? - Troszkę, ale mam zapasowe - odrzekła wyciągając z szafki ciepłe półbuty. Pani Pelagia usiadła naprzeciwko i bacznie się szefowej przyglądała. - Tak patrzę i patrzę i coś mi się zdaje, że nasza kochana pani jest przy nadziei? - Mirka zrumieniła się aż po nasadę włosów. - Pani Pelagio, czy w zakresie swoich obowiązków ma pani diagnozy lekarskie? Co to za śledztwo? Nieco zmieszana woźna dreptala przy drzwiach, ale nie dała za wygraną:- - Niech sobie mówi, co chce, niech krzyczy - a ja swoje wiem i Bogu za to dziękuję. - rzekła i zniknęła za drzwiam

12.08.,2024r. Uparta miłość t.III r. 10]5] k, jak od dawna zapowiadano - przyszła fala złej pogody. Wiało, padało, ziębiło. Henio przyjechał z zamiarem przekopania ogrodu, lecz ledwo wyszedł ze szpadlem - deszcz go wyganiał.W ciepłej kuchni gwarzyli; syn wspominał wciąż Szwajcarię, wracając do tego, co tam widział i przeżył. Czekali na ojca. Przyjechał później niż zwykle, syn wybiegł z parasolem, by nie zmókł w drodze od samochodu do ganku. Dino, nie bacząc na nic, biegał dookoła, szczęśliwy ze spotkania z panem. - No co ty tato z tymi kwiatami?! - zakrzyknął widząc ojca, jak się mocuje z kwiatami i parasolem w jednej ręce, a dwoma torbami w drugiej. -Będziesz się oświadczał? Mirka przyjęła od męża bukiet sztywnych, pięknych gerber, wstawiła je do wazonu z leciutkim uśmiechem, bez słowa komentarza. Już dawno nie było im tak dobrze, miło przy stole. Nieraz, jak gościła u nich babcia Marynia - bywało też tak słodko, rodzinnie. Starała się , by każdy miał na talerzu to, co lubi, u

5.08.2024r. Uparta miłość t.III r.10[4] Już spakowany, zmienił decyzję - jedzie jutro. Nabrał przekonania, że żona czuje dokładnie to, co on. Przemożne pragnienie pojednania, zjednoczenia, oddania. Wyświeżony wykąpany, czekał niecierpliwie, aż zjawi się - ona - ta jedyna na świecie. Chwilami zapadał w drzemkę, wtedy sunęła do jego tapczanu lekka i zwiewna, równie spragniona, jak mąż. Wyciągał rękę, budził się z drzemki, wstawał. Otwierał okno, chłonął rześkie, jesienne powietrze, napływały wspomnienia. Ileż to razy stali tak przytuleni, zapatrzeni w noc, czując, jak w tym najbliższym, ukochanym, bije serce. Albo z bliźniakami na rekach, by im pokazał pierwszy śnieg, lub coraz żywszą zieleń na wiosnę. - Byłem taki szczęśliwy - czemu tego nie szanowałem? Panie Boże, wybacz - pojednaj nas. Mamuniu moja najdroższa proś, módl się za nami Późnym rankiem zajrzała córka. - Jedziemy do kościoła. Masz doglądać rosołu i pieczeni! - i już jej nie było. wstał niezwłocznie; nagotował makaronu